Ευανθία Ρεμπούτσικα: «Η ευτυχία λένε πως είναι στιγμές. Που σε αγγίζει για λίγο μέσα από ένα βλέμμα, μια νότα, μια αγκαλιά…»

Το πρώτο κεφάλαιο της διαδρομής σας.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κάτω Αχαΐα Πατρών, σε ένα σπίτι γεμάτο μουσική. Ο πατέρας μου έψελνε και από εκείνον άκουσα τις πρώτες μελωδίες που με μάγεψαν. Η μουσική δεν μπήκε στη ζωή μου ως απόφαση, ήταν εκεί πριν ακόμη το καταλάβω. Οι ήχοι, οι μυρωδιές, οι φωνές της γειτονιάς, όλα έγιναν μελωδία μέσα μου.

Τα χρόνια που διαμορφώνεται η προσωπικότητα.
Ήταν τα χρόνια του ονείρου και της αναζήτησης. Θυμάμαι το σπίτι των παιδικών μου χρόνων, τον κινηματογράφο του πατέρα μας, το πιάνο, το βιολί, τις ώρες μελέτης και όταν παίζαμε με τα αδέρφια μου σαν κουαρτέτο. Ήθελα να βρω τη δική μου φωνή μέσα από τις νότες, να μπορέσω να εκφράσω τα συναισθήματα μου με την μουσική. Μεγάλωσα με την μουσική, ωρίμασα και διαμόρφωσα τον χαρακτήρα μου με συνοδοιπόρο την μουσική.

Όταν κτίστηκε η καριέρα — πότε νιώσατε δημιουργός;
Την πρώτη φορά που ήθελα να γράψω μια μελωδία και προσπάθησα, είδα πόσο εύκολα βγήκε από μέσα μου. Και κατάλαβα, πως αυτό δεν ήταν μια απόφαση για να κάνω καριέρα, αλλά μια ανάγκη ζωής. Όταν αργότερα άκουσα τις μουσικές μου να αγγίζουν τους ανθρώπους, με συγκίνησε και τότε είπα πως αυτό είναι ένα δικό μου ταξίδι. Η καριέρα μου χτίστηκε με την αγάπη που είχα για την μουσική, αλλά πάνω από όλα την χαρά του να γεννιέται μια μελωδία, να γεννιέται ο ήχος που διηγείται μια ιστορία. Μια ιστορία που μπορεί να είναι δική μου προσωπική, ή κάποιου άλλου που με έχει αγγίξει. Αυτό είναι που μου γέμισε την ζωή και προχωράω.

Οι αμφισβητήσεις που σάς έδειξαν την άλλη όψη των πραγμάτων.
Υπήρξαν στιγμές που ένιωσα ότι δεν χωρούσα εύκολα στα «κουτιά» κανενός συστήματος. Όμως, κάθε αμφισβήτηση, με βοήθησε να επιστρέψω στον πυρήνα μου, στη μουσική που έρχεται μέσα από την καρδιά. Οι αμφιβολίες είναι απαραίτητες· γιατί σε κρατούν ζωντανό, σε κάνουν να ψάχνεις βαθύτερα.

Γιατί πετύχατε;
Είναι μεγάλη κουβέντα να πεις πως έχεις πετύχει. Ποτέ δεν έβαλα ως στόχο την επιτυχία. Ακολούθησα αυτό που με συγκινούσε. Και το κοινό, νομίζω, αναγνωρίζει την αλήθεια όταν τη συναντά. Όταν παίζω, προσπαθώ μονάχα να μιλήσω με την μουσική μου και να μοιραστώ στιγμές με τους άλλους ανθρώπους.

Στο φάσμα του καλλιτεχνικού έργου σας, τι το σημαντικότερο κατακτήθηκε;
Το πιο σημαντικό είναι η επικοινωνία. Να βλέπεις τα μάτια των ανθρώπων να λάμπουν όταν ακούνε μια μελωδία σου. Αυτή η σιωπηλή συνεννόηση, χωρίς λόγια, είναι το μεγαλύτερο δώρο. Να νιώθουν την μουσική σου κομμάτι της δικής τους ζωής. Αυτό ομόρφυνε την ζωή μου.

Η δημιουργία σας — από όλες — που εμφανώς αγαπάτε.
Κάθε μουσική που έχω γράψει είναι ένα κομμάτι της ζωής μου. Όμως αν έπρεπε να διαλέξω, ο πρώτος μου δίσκος «Το αστέρι κι η ευχή» θα είχε μια ξεχωριστή θέση. Με τον καιρό, ανακάλυψα πως μέσα από την «Πολιτική Κουζίνα» δημιούργησα τις γέφυρες ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση.

Τα χαρακτηριστικά στην προσωπικότητα μιας γυναίκας που διακρίνεται.
Η ευαισθησία, η επιμονή, και το θάρρος να παραμείνει ο εαυτός της. Μια γυναίκα που αγαπά βαθιά, που τολμά να εκτεθεί, και που δεν φοβάται να είναι ευάλωτη. Η γυναίκα που είναι μαχήτρια και δυνατή.

Οι αδιαπραγμάτευτες αξίες σας.
Η ειλικρίνεια, ο σεβασμός και η αγάπη για τον άνθρωπο. Δεν μπορώ να κάνω μουσική χωρίς αλήθεια. Και δεν μπορώ να σταθώ απέναντι σε κανέναν χωρίς σεβασμό.

Το στοίχημα που, ως ελληνική κοινωνία, πρέπει να κερδίσουμε.
Να ξαναβρούμε την ψυχή μας. Να θυμηθούμε πως πολιτισμός δεν είναι μόνο τα μεγάλα έργα, αλλά ο τρόπος που φερόμαστε, που αγαπάμε, που σεβόμαστε τον άνθρωπο και την διαφορετικότητα του.

«Και χρωστάμε στην διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας» (Οδ. Ελύτης). Η έννοια της ευτυχίας — για εσάς;
Η ευτυχία λένε πως είναι στιγμές. Που σε αγγίζει για λίγο μέσα από ένα βλέμμα, μια νότα, μια αγκαλιά. Είναι εκείνη η λάμψη που περνά πολλές φορές μέσα από την ζωή μας και νιώθουμε ευτυχισμένοι.

Η Αλεξάνδρεια που ετοιμάζεται στο Παλλάς…
Είναι ένα ταξίδι στην ψυχή, στη νοσταλγία, στην ποίηση του Καβάφη και στις μνήμες της Ανατολής. Με τη μουσική μου θέλω να γεφυρώσω εποχές και κόσμους, να νιώσει ο θεατής ότι ταξιδεύει, όχι μόνο σε μια πόλη, αλλά σε ένα εσωτερικό ταξίδι που τον οδηγεί και τον διαμορφώνει μέσα στους αιώνες. Είναι ένα θεατρικό έργο σε σκηνοθεσία του Φωκά Ευαγγελινού που πιστεύω πως θα συγκινήσει πολύ κόσμο.

Κοινοποίησε αυτό το άρθρο:

Περισσότερα άρθρα

Διαβάστε το τελευταίο τεύχος