Σχεδόν αμέσως με την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας, η ανθρωπότητα και οι κυβερνήσεις που την διοικούν, επιδόθηκαν σε μια σειρά μέτρων και πρωτοβουλιών, με στόχο την ειρήνη και την ανασυγκρότηση των καταστροφών σε υποδομές, έμψυχο δυναμικό και βέβαια της παγκόσμιας οικονομίας.
Για τον σκοπό αυτό, δημιουργήθηκαν φορείς και οργανισμοί, όπως ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) με 193 μέλη, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ) και πολλοί άλλοι, με περιφερειακό κυρίως χαρακτήρα. Στόχος, όπως προαναφέραμε, η διαρκής ειρήνη και επίλυση τοπικών διενέξεων χωρίς πολεμικές διαδικασίες, ρόλος κυρίως του ΟΗΕ, η αντιμετώπιση θεμάτων υγείας, όπως ενδημικές ή πανδημικές ασθένειες αλλά και τοπικοί λιμοί, σε χώρες με ασθενείς οικονομίες, ρόλος που επαφίεται στον ΠΟΥ και τέλος η διαφύλαξη της αναγκαιότητας της ελεύθερης διακίνησης προϊόντων, υπηρεσιών ακόμα και εργατικού δυναμικού, προκειμένου να δοθεί η δυνατότητα της ισορροπημένης ανάπτυξης όλων των κρατών και μέσω αυτής, να συντηρηθεί η παγκόσμια συνεργασία και ειρήνη (ΠΟΕ). Πράγματι, εάν εξαιρέσουμε μερικούς τοπικούς πολέμους, όπως της Κορέας, στις αρχές του 1950, του Βιετνάμ, στη δεκαετία του ’60 και του Αφγανιστάν λίγο αργότερα, πόλεμοι, που κυρίως ήταν τα απόνερα του ψυχρού πολέμου μεταξύ Αμερικής και Ρωσίας, δηλαδή μεταξύ ελεύθερης οικονομίας και υπαρκτού σοσιαλισμού, η ανθρωπότητα και η παγκόσμια οικονομία γνώρισαν και βίωσαν μια μακρά περίοδο, πάνω από 60 χρόνια, ειρήνης και ταχείας ανάπτυξης. Προϊόντα, τεχνολογία, και επιστημονικό δυναμικό, διακινήθηκαν, χωρίς ιδιαίτερα εμπόδια, με αποτέλεσμα ακόμα και χώρες όπως η Ρωσία και η Κίνα, προπύργια του κομμουνιστικού συστήματος, να ασπαστούν σε μεγάλο βαθμό τους κανόνες της ελεύθερης οικονομίας και να γίνουν μέλη ακόμα και του ΠΟΕ, που θέτει αυστηρούς κανόνες, προκειμένου να διαφυλάξει την απρόσκοπτη διακίνηση προϊόντων και υπηρεσιών μεταξύ των χωρών μελών του. Έτσι μπήκαμε στην περίφημη εποχή της παγκοσμιοποίησης, ιδιαίτερα μετά την λήξη του ψυχρού πολέμου, στη δεκαετία του ΄80, με απίστευτα φαινόμενα όπως η ανάπτυξη της διαλυμένης Ιαπωνίας, η οποία έφτασε ακόμα και να είναι η δεύτερη οικονομία στον κόσμο, μέχρι βέβαια τη ραγδαία ανάπτυξη της Κίνας. Οι δύο αυτές χώρες, είναι σήμερα, οι κύριες δανείστριες χώρες, που συντηρούν το δημόσιο χρέος της Αμερικής, αφού η μεν Ιαπωνία διαθέτει Αμερικάνικα κρατικά ομόλογα πάνω από 1 τρισεκατομμύριο 200 δισεκατομμύρια δολάρια και η Κίνα λίγο λιγότερα του 1 τρισεκατομμυρίου. Η Κορέα και κυρίως η Νότια, να γίνει σοβαρός προμηθευτής τεχνολογικών προϊόντων αλλά και Ναυπηγικής Βιομηχανίας, η Κίνα να μετατραπεί σε παγκόσμιο παράγοντα οικονομικής ισχύος και εξαγωγής τελικών προϊόντων αλλά και πρώτων υλών (σπάνιες γαίες), η Ρωσία να γίνει επίσημα, μαζί βέβαια με τις χώρες του κόλπου, ο παγκόσμιος προμηθευτής ορυκτών καυσίμων, με ανυπολόγιστα οικονομικά οφέλη για αυτές τις χώρες, αλλά και για την ανάπτυξη των ευρωπαϊκών χωρών όπως Γερμανία, Ιταλία, εντελώς διαλυμένες μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σοβαρό έλλειμμα, της παγκοσμιοποίησης, βέβαια, η έλλειψη μέριμνας, για την ισορροπημένη ανάπτυξη πολλών κρατών της Αφρικής και κυρίως της υποσαχάριας, με αποτέλεσμα τις συνεχείς διενέξεις με εμφύλιους πολέμους, λιμούς και ασθένειες, που συχνά μετατράπηκαν σε πανδημίες που ταλαιπώρησαν όλη την διεθνή κοινότητα. Μεγάλο λάθος, παρά την δημιουργία οργανισμών όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, που στόχο έχει την στήριξη με κεφάλαια των υποδομών και την ανάπτυξη των εν λόγω χωρών. Καθώς βέβαια και του ΟΗΕ, που όφειλε να παρεμβαίνει πιο αποτελεσματικά, στην ειρηνική επίλυση των εμφύλιων πολέμων, σε αυτές τις περιοχές. Και ενώ « με αυτά και με κείνα», η παγκόσμια οικονομία κινείτο στις ράγες που τέθηκαν μετά τις τραυματικές εμπειρίες δύο Παγκόσμιων Πολέμων, και μάλιστα μέσα σε 20 σχεδόν χρόνια, έρχεται μια νέα εποχή, που βάζει σε αμφισβήτηση τους κανόνες της ελεύθερης διακίνησης προϊόντων, την συνεργασία μεταξύ χωρών με ισχυρό κοινωνικό και οικονομικό αποτύπωμα , που συμμετέχουν μάλιστα στα όργανα του ΟΗΕ -ΠΟΥ και ΠΟΕ και δημιουργούν προϋποθέσεις αθέμιτου ανταγωνισμού, επιλεκτικής γεωπολιτικής διακίνησης αγαθών και πρώτων υλών, με τρομακτικές συνέπειες στις επιμέρους εθνικές οικονομίες και βεβαίως στην ευημερία των πολιτών. Μεταξύ αυτών, η μάστιγα του πληθωρισμού, που πλήττει όλους σχεδόν τους πληθυσμούς και κυρίως βέβαια τα μεσαία και κατώτερα στρώματα, που όμως αποτελούν το 90% του παγκόσμιου πληθυσμού. Τα μέτρα που λαμβάνουν τα αρμόδια όργανα, τουλάχιστον στο δυτικό κόσμο, όπως η Κεντρική Τράπεζα της Αμερικής ( FED) και της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΚΤ) για τη αντιμετώπιση του πληθωρισμού, έχουν σαν αποτέλεσμα την μείωση της ανάπτυξης ( βλέπε Γερμανία, Γαλλία), την αύξηση της ανεργίας και την μείωση της ανταγωνιστικότητας. Πληθωρισμός και ανάπτυξη, είναι ένα μπαλόνι που όταν πιέζεις, με δημοσιονομικά μέτρα, την μια πλευρά για να την περιορίσεις, τότε σου φουσκώνει η άλλη και αντίστροφα.
Ο μόνος υγιής τρόπος ισορροπίας, είναι η ανταγωνιστικότητα, η ελεύθερη διακίνηση προϊόντων, η συνεργασία χωρών στο χώρο της έρευνας, και η ανάπτυξη, όπως προαναφέραμε, χωρών με χαμηλά στάνταρ βιοτικών και οικονομικών επιπέδων. Αντ΄αυτών σήμερα, είναι ξεκάθαρο, ότι αναπτύσσονται δύο άκρως επιθετικά και ανταγωνιστικά groups, αυτό της Δύσης, με πρωτοβουλία της Αμερικής και αυτό της Ανατολής, με πρωτεργάτη την Κίνα και την Ρωσία. Και βεβαίως, γύρω από αυτές τις συμμαχίες, συντάσσονται και ένα σωρό άλλα κράτη, συμβάλλοντας μέσω των δασμών στον περιορισμό της ελεύθερης διακίνησης φθηνών προϊόντων και πρώτων υλών, με αποτέλεσμα την συρρίκνωση της αγοραστικής δύναμης της πλειονότητας των πολιτών, την συρρίκνωση της οικονομικής ανάπτυξης, κυρίως στη Ευρώπη, και βεβαίως μιας ανυπολόγιστης έντασης, ανάλογη αυτών που προϋπήρχαν της έναρξης των δύο Παγκόσμιων Πολέμων.
Η δικαιολογία; η προστασία της ανταγωνιστικότητας των εγχώριων επιχειρήσεων κόντρα στη ραγδαία ανάπτυξη της Κίνας, της Ινδίας ακόμα και της Ρωσίας στον τομέα της ενέργειας. Βέβαια, να προσθέσουμε, σαν αφορμή και τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας. Και οι δύο όμως αυτοί λόγοι, στερούνται ανάλογης ιστορικής εμπειρίας και είναι δυσανάλογοι της διακύβευσης της παγκόσμιας ανάπτυξης και ειρήνης. Φαίνεται, ότι οι ηγέτες και των δύο αυτών πόλων, έχουν αρχίσει να ξεχνάνε τις συνέπειες των δύο παγκόσμιων πολέμων, καθώς και τα οφέλη της παγκοσμιοποίησης που επακολούθησε με σαφή ευεργετικά αποτελέσματα για την ειρήνη και την ευημερία της παγκόσμιας κοινότητας.
Η Αμερική, γελιέται αν πιστεύει ότι έχει συμφέρον να συνεχίσει και να εντείνει τον οικονομικό πόλεμο με την Κίνα και τις άλλες χώρες του ανατολικού group. Το μεγάλο της όπλο, για πολλά χρόνια, στην εποχή της ελεύθερης διακίνησης προϊόντων, ήταν η κυριαρχία του δολαρίου, σαν επίσημο μέσο συναλλαγών αλλά και συσσώρευσης κεφαλαίων, ενώ με την συνθήκη του Breeton Woods, κατέστητο σημείο αναφοράς, για πολλά χρόνια, σχεδόν όλων των βασικών Εθνικών Νομισμάτων.
Σήμερα, χάνει διαρκώς έδαφος και σημασία και η μία χώρα μετά την άλλη, σπεύδουν να υιοθετήσουν νομίσματα όπως το κινέζικο yuan, το ρωσικό ρούβλι, το αραβικό ριάλ (riyal) και άλλα. Παράλληλα, με τους δασμούς και την απομόνωση, αυξάνεται το κόστος κάποιων απαραίτητων πρώτων υλών, ειδικά για νέες τεχνολογίες, αφού μέχρι στιγμής τουλάχιστον, η Κίνα παράγει το 70-75% αυτών των ανεκτίμητων υλών. Ακόμα και τα ορυκτά καύσιμα, που τόσο έχουν δαιμονοποιηθεί και καλώς ίσως, για το περιβάλλον, θα συντηρήσουν την αξία τους για τουλάχιστον άλλα 30 χρόνια αφού οι εναλλακτικές ΑΠΕ (Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας) συνεχίζουν να αναπτύσσονται με αργούς ρυθμούς, ενώ το κόστος τους είναι δυσβάσταχτο για τις περισσότερες χώρες. Αυτό άλλωστε το επισημαίνουν και σοβαροί οικονομικοί παράγοντες διεθνώς. Με απλά λόγια, η Αμερική, δεν έχει λόγους να φοβάται την ανάπτυξη της Κίνας γιατί και αν αυτή ξεπεράσει το ΑΕΠ της Αμερικής σύντομα, το κατά κεφαλήν εισόδημα των Αμερικανών, η Κίνα θα χρειαστεί ίσως άλλα 300 χρόνια για να το ισοσκελίσει. και αυτό που μετράει, η έπρεπε να μετράει, είναι το κατά κεφαλήν εισόδημα, δηλαδή η ευημερία ενός λαού και όχι το απόλυτο ύψος του ΑΕΠ. Άλλο 330 εκατομμύρια κάτοικοι της Αμερικής και άλλο 1 δισεκατομμύριο 300 εκατομμύρια της Κίνας. Η Κίνα πρέπει να ξεπεράσει 4 τουλάχιστον φορές το ΑΕΠ της Αμερικής όταν σήμερα υπολείπεται σχεδόν 7 τρις!… «Ζήσε Μάη μου».
Και πάμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Έχουν περάσει 70 χρόνια από την αρχική ιδέα των εμπνευστών της, 43 χρόνια από την τελική της διακήρυξη, 22 χρόνια από την νομισματική της ένωση και μόνο ένωση δεν είναι. Πιο συγκεκριμένα, δεν έχει καταφέρει να επιτύχει πραγματική οικονομική σύγκλιση των μελών της, τραπεζική ενοποίηση με έκδοση κοινών ευρωπαϊκών ομολόγων, αμυντική θωράκιση των συνόρων της και το σπουδαιότερο, μια κοινή και απόλυτα συμπαγή ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, με βάση αποκλειστικά το συμφέρον των 27 σήμερα μελών της.
Ακολουθεί πιστά την εξωτερική πολιτική της Αμερικής, αδιαφορώντας εάν αυτή βλάπτει τα ευρύτερα συμφέροντα των κρατών μελών, στηρίζεται αμυντικά στο ΝΑΤΟ που τον πρώτο λόγο έχει η Αμερική, δεν αναπτύσσει ισχυρές οικονομικές και πολιτικές σχέσεις με τρίτες χώρες, αφήνοντας αυτό το πεδίο αποκλειστικά στην Κίνα, Ρωσία και Αμερική. Επιβάλλει δασμούς και κυρώσεις κάτω από τις προσταγές και την στρατηγική των ΗΠΑ εισπράττοντας τεράστιες ζημιές και ύφεση όπως αποδεικνύεται εμφατικά τα τελευταία 2 χρόνια. Εξαρτώμενη από την εισαγωγή πρώτων υλών, δεν αντιλαμβάνεται ότι η συνεχής αύξηση των δασμών και οι κακές σχέσεις με Ρωσία, Κίνα, Αραβικές χώρες, μόνο σε καλό δεν της βγαίνουν. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, σαν ενιαίο κράτος, την ίδια στιγμή ξεπερνάει σε πληθυσμό την Αμερική (400.000.000) και υπολείπεται μόνο της Ινδίας και της Κίνας, ενώ συνολικά διαθέτει το δεύτερο μεγαλύτερο ΑΕΠ (μετά την Αμερική) και βέβαια, την σπουδαιότερη πολιτιστική κληρονομιά στον κόσμο, εξού και «Γηραιά Ήπειρος». Έτσι όμως όπως κινείται θα είναι μόνο Ήπειρος γερόντων.
Η Ευρώπη λοιπόν των 27 κρατών μελών, στερείται σήμερα μεταξύ των άλλων, μιας ενιαίας εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, που όχι μόνο θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της αλλά και θα αποτελούσε ανάχωμα στην συνεχή ένταση των δύο πόλων που βαίνουν ολοταχώς σε αναπόφευκτη σύγκρουση ακόμα και στρατιωτική.
Το πρόβλημα λοιπόν, εδώ, είναι ξεκάθαρα θέμα ηγεσίας. Ποιος αλήθεια πιστεύει ότι η σημερινή ηγεσία της ένωσης έχει τα προσόντα να καταστήσει την Ευρώπη τον τρίτο και τον ίσως πιο καθοριστικό πόλο του παγκόσμιου γίγνεσθαι, που θα ορθώσει ισχυρό ανάχωμα ανάμεσα στον καταστροφικό και άχρηστο πόλεμο των δύο άλλων ισχυρών groups; Η Αμερική, χωρίς την άνευ όρων δορυφορική συμπεριφορά της Ευρώπης, θα σκέφτονταν ξανά και ξανά την εγωιστική συμπεριφορά της Διεθνώς. Αλλά και Ρωσία και Κίνα. θα επανακαθόριζαν την δική τους στρατηγική . Ποιος αλήθεια πιστεύει ότι η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν είναι η πλέον κατάλληλη για να οδηγήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση σε αυτά τα μονοπάτια; Ούτε οι ίδιοι οι υποστηρικτές της. Η Ευρωπαϊκή ‘Ένωση σήμερα, χρειάζεται όχι έναν ,αλλά τουλάχιστον 5 Μάριο Ντράγκι , για να έχει λίγες τουλάχιστον ελπίδες για έξοδο στο αδιέξοδο. Όμως τελικά θα έχει την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν , γιατί πολιτικά αυτό θέλει το Λαϊκό Κόμμα που πλειοψηφεί και τα επόμενα 5 χρόνια στην Ευρωβουλή. Το θέμα λοιπόν είναι πολιτικό και όχι αξιοκρατικό, και μετά όλοι παραπονούνται για την ανικανότητα και αναποτελεσματικότητα της Ένωσης . Το ίδιο έλλειμα βέβαια παρατηρείται και στην Αμερική. Από 330 εκατομμύρια κατοίκων με χιλιάδες εκπληκτικούς επιστήμονες και επιτυχημένους επιχειρηματίες , οι υποψήφιοι είναι δύο άνδρες που πέραν της αποδεδειγμένης στην πράξη αποτυχίας τους , διανύουν φυσιολογικά και το τελευταίο μίλι της φυσικής τους ζωής με ότι αυτό συνεπάγεται.
Δεν το λέω εγώ αυτό, μόνοι τους αυτοσαρκάζονται για τα επακόλουθα της ηλικίας τους. Τι κατάντια για μια υπερδύναμη του πλανήτη!!.
Και ερχόμαστε τώρα στην Ελλάδα. Στον τίτλο μας την αποκαλούμε αδρανή δορυφόρο και όχι άδικα και το αναλύουμε: Κατ’ αρχάς λόγω μεγέθους και οικονομικής ανάπτυξης. Δεν είμαστε ανάμεσα στα ισχυρά κράτη μέλη όπως Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία. Άρα έχουμε μικρή συμμετοχή στις οργανωτικές επιτροπές εκπροσώπησης της ένωσης , όπως πχ μόλις 21 μέλη στην Ευρωβουλή έναντι συνόλου 720.
Δεύτερον, έχουμε ένα από τα μικρότερα κατά κεφαλήν εισοδήματα στην Ευρώπη μόλις λίγο πάνω από την Βουλγαρία και παράλληλα το μεγαλύτερο χρέος σε σχέση με το ΑΕΠ. Τέλος μεταξύ των άλλων την χαμηλότερη παραγωγικότητα σχεδόν σ ε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και καλά όλα αυτά, τα ξεπερνάμε και πάμε δυνατά να τα γυρίσουμε. Πως όμως; κάνουμε Ευρωπαϊκές εκλογές και μόνο για την σημερινή κατάσταση και το μέλλον της Ευρώπης δεν συζητάμε. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση, αντί να ενημερώσουν τον Ελληνικό λαό για την σημασία των Ευρωεκλογών, για το κοινό μέλλον και συμφέρον των λαών, επιδόθηκαν σε έναν εσωτερικής κατανάλωσης πόλεμο, με θέμα τον πληθωρισμό, τα Τέμπη, τις υποκλοπές, τα περιουσιακά, αντί να καθιερώσουν με την ευκαιρία των ευρωεκλογών, καθημερινά σχεδόν, ημίωρα εκπομπών, σε όλα τα συστημικά κανάλια, με θέμα τα Ευρωπαϊκά όργανα, τους ρόλους τους, τις σημερινές τους ατέλειες, με βάση τις διακηρύξεις και τα οράματα των εμπνευστών της Ένωσης και μάλιστα με αντικειμενικές θεωρήσεις και αξιολογήσεις.
Πόσοι Έλληνες πιστεύετε ότι γνωρίζουν τον ρόλο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής(commission) του Eυρωπαϊκού Συμβουλίου και πολύ περισσότερο των επί μέρους Ευρωπαϊκών επιτροπών. 1 τοις χιλίοις; πολύ αισιόδοξο!. Οι Έλληνες και όχι μόνο, όταν μιλούν για Ευρωπαϊκή Ένωση, εννοούν ένα όργανο που δίνει, ή πρέπει να δίνει, αγροτικές αποζημιώσεις, ή κεφάλαια και χρηματοδοτήσεις για να κλείνονται τρύπες στους Εθνικούς προϋπολογισμούς. Όλα τ‘ άλλα δεν έχουν καμία ιδιαίτερη σημασία.
Κυβέρνηση λοιπόν αλλά και αντιπολίτευση, δεν έκαναν το παραμικρό για τον Ευρωπαϊκό αλφαβητισμό των Ελλήνων πολιτών. Είναι φανερό ότι δεν συμφέρει και στα δύο αυτά μέρη η αναβάθμιση των Ελλήνων ψηφοφόρων. Έτσι, η μεν κυβέρνηση συντηρεί την δύναμη της με διάφορα επιδόματα και υποσχέσεις για βελτίωση της αποδοτικότητας της στο μέλλον, η δε αντιπολίτευση, εν γένει, με υποσχέσεις για γενναίες αλλαγές όταν ο λαός τους εμπιστευτεί. Ο λαός όμως αν και ανημέρωτος συστηματικά και συνειδητά από το πολιτικό κατεστημένο, αποκτά, έστω και σταδιακά, γνώση και συνείδηση, γυρίζοντας την πλάτη στις εκλογικές διαδικασίες ακόμα και εν γένει στις πολιτικές. Νομίζετε ότι ήταν τυχαία η αποχή 60% από τις Ευρωεκλογές; «πήγαν για μπάνιο» δικαιολογήθηκαν οι πολιτικοί. Αν δούμε όμως τα ποσοστά αποχής από τις πρόσφατες Ευρωεκλογές θα διαπιστώσουμε ότι η μεγαλύτερη αποχή παρατηρήθηκε σε περιοχές χωρίς παραλιακά μέτωπα, ενώ ψήφισαν περισσότεροι πολίτες που έχουν την θάλασσα δίπλα τους.
Άρα, οι Έλληνες, μικρή σημασία αποδίδουν στο θεσμό και την αξία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το μέλλον τους, με ευθύνη βέβαια του πολιτικού συστήματος. Το πολιτικό σύστημα χρησιμοποιεί τον ρόλο της ΕΕ μόνο για άμεσα και βραχυχρόνια εθνικά πολιτικά και οικονομικά οφέλη, χωρίς να ενδιαφέρεται για την μακροχρόνια πολιτική και στρατηγική ανάπτυξη της ως τον τρίτο και ανεξάρτητο πόλο παγκοσμίως. Η κυβέρνηση π.χ. υποστηρίζει την επανεκλογή της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν γνωρίζοντας πολύ καλά ότι έχει αποτύχει, ως επικεφαλής, να οδηγήσει την Ευρώπη σε μια ανεξάρτητη και δυναμική εξωστρέφεια.
Αρκεί που είναι μέλος του Λαϊκού Ευρωπαϊκού Κόμματος.
Κατά συνέπεια, την Ελλάδα, δικαίως την αποκαλούμε αδρανή δορυφόρο, αφού δεν έχει ούτε την οικονομική δύναμη, ούτε την πολιτική διάθεση να συμβάλει σε μια ανατροπή της Ευρωπαϊκής πορείας, που βαδίζει σχεδόν προς το πουθενά.
«πιάσε το αυγό και κούρευτο», λοιπόν ή «τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα».
Κανένα φως στο τούνελ.. όπου τούνελ η πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης άρα και της Ελλάδας.
Καλό καλοκαίρι
